Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ο ε­ξαι­ρε­τι­κός κύ­ριος Λά­ζα­ρος...




Η κα­να­δι­κής πα­ρα­γω­γής ται­νί­α του 2011 Monsieur Lazhar, δη­μι­ουρ­γός της ο­ποί­ας εί­ναι ο Philippe Falardeau, α­πο­τε­λεί μια ευ­χά­ρι­στη έκ­πλη­ξη. (Ελληνικός τίτλος: Ο ε­ξαι­ρε­τι­κός κύ­ριος Λά­ζα­ρος, διάρκεια 94΄. Προτάθηκε για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας και πήρε 8 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ.)

Η ται­νί­α ξε­χω­ρί­ζει για το α­πλό, αλ­λά συ­νά­μα α­πρό­βλε­πτο σε­νά­ριό της. Έ­νας άν­θρω­πος που κου­βα­λά­ει έ­να τε­ρά­στιο προ­σω­πι­κό δρά­μα και ζει με την α­βε­βαι­ό­τη­τα της κά­θε μέ­ρας βρί­σκε­ται στην θέ­ση να στη­ρί­ξει κά­ποι­α παι­διά που έ­χουν πε­ρά­σει έ­να με­γά­λο σοκ: η α­γα­πη­μέ­νη τους δα­σκά­λα έ­χει αυ­το­κτο­νή­σει. Ταυ­τό­χρο­να, κά­ποι­α α­πό αυ­τά κρύ­βουν πί­σω α­πό τα παι­δι­κά τους πρό­σω­πα δρα­μα­τι­κές ι­στο­ρί­ες. Η ται­νί­α α­πλώ­νει τον προ­βλη­μα­τι­σμό της σε δι­ά­φο­ρα ζη­τή­μα­τα. Α­πό το πάν­τα ε­πί­και­ρο ζή­τη­μα του θα­νά­του μέ­χρι το θέ­μα του "πο­λι­τι­κώς ορ­θού" σε μια σχο­λι­κή τά­ξη, α­πό τα προ­βλή­μα­τα που αν­τι­με­τω­πί­ζει μια σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή οι­κο­γέ­νεια μέ­χρι το ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών προ­σφύ­γων. 


Το σε­νά­ριο, που βα­σί­ζε­ται σε βι­βλί­ο, δεν εκ­βιά­ζει τα συ­ναι­σθή­μα­τα του θε­α­τή, δεν α­πο­ζη­τά την ε­κτό­νω­ση σε έν­το­νες συγ­κι­νή­σεις, αλ­λά μέ­σα α­πό λε­πτές πι­νε­λι­ές κρα­τά­ει τις ι­σορ­ρο­πί­ες στην πραγ­μα­τι­κή δι­ά­στα­ση των κα­τα­στά­σε­ων. Σε συγ­κι­νεί βα­θιά μέ­σα α­πό τον ρε­α­λι­σμό και την α­πο­λύ­τως α­γα­πη­τι­κή μα­τιά του δη­μι­ουρ­γού της για τον άν­θρω­πο. 

 Η ι­στο­ρί­α στη­ρί­ζε­ται στον χα­ρα­κτή­ρα ε­νός πο­λύ κα­λού αν­θρώ­που, πα­ρά­δειγ­μα για το πώς μπο­ρεί ο κα­θέ­νας να στα­θεί μπρο­στά σε μια με­γά­λη δο­κι­μα­σί­α και να κά­νει έ­να βή­μα πα­ρα­πέ­ρα, αν­τί να βου­λιά­ξει στην α­πελ­πι­σί­α, τις ε­νο­χές ή α­κό­μα και την τρέ­λα. Ο Λα­ζάρ, που κερ­δί­ζει τα παι­διά με την ει­λι­κρί­νεια, την α­γά­πη, την ι­κα­νό­τη­τα να α­πο­δέ­χε­ται κά­θε στιγ­μή με α­πλό­τη­τα τα λά­θη του, την προ­σπά­θεια να βελ­τι­ώ­σει τις παι­δα­γω­γι­κές του με­θό­δους α­πο­τε­λεί πρό­τυ­πο για τον κα­θέ­να μας. 

Ο Λα­ζάρ Μπα­σίρ έ­χει την δυ­να­τό­τη­τα να βλέ­πει τον ή­λιο της η­μέ­ρας και να χα­μο­γε­λά­ει, ό­χι για­τί ό­λα του πή­γαν θαυ­μά­σια αλ­λά για­τί α­παν­τά­ει μ' έ­να με­γά­λο ναι στη μέ­ρα που του ξη­με­ρώ­νει. Δι­α­τη­ρεί το δι­καί­ω­μα να πα­ρα­μέ­νει μια ή­συ­χη, χω­ρίς φαν­φά­ρες και η­ρω­ι­κά κα­τορ­θώ­μα­τα πα­ρου­σί­α. Αν­τι­με­τω­πί­ζει κα­τά­μα­τα την φθο­ρά και τον θά­να­το και στη­ρί­ζει τους άλ­λους ου­σι­α­στι­κά, χω­ρίς φλυ­α­ρί­ες και α­μή­χα­να λό­για. Μπο­ρεί τέ­λος να ζει την ζω­ή έ­τσι ό­πως του δό­θη­κε και να συν­τα­ξι­δεύ­ει με τους αν­θρώ­πους που κά­θε μέ­ρα συ­ναν­τά στο διά­βα του. 

Το ε­ξαι­ρε­τι­κό σε­νά­ριο συ­νο­δεύ­ει μια ε­πί­σης ρε­α­λι­στι­κή σκη­νο­θε­σί­α. Α­ξί­ζει να την δεί­τε. Α­να­ζη­τή­στε την!     

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Courageous: ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ!






Εί­δος εν α­νε­παρ­κεί­α οι Χρι­στι­α­νι­κές ται­νί­ες. Έ­χουν γυ­ρι­στεί πάμ­πολ­λες α­ρι­στε­ρές ται­νί­ες (στην Ελ­λά­δα με πολ­λά ε­κα­τομ­μύ­ρια του Ε­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου), πολ­λές αν­τι­χρι­στι­α­νι­κές ή αν­τι­εκ­κλη­σι­α­στι­κές ται­νί­ες σ’ ό­λο τόν κό­σμο, αλ­λά σπά­νια βλέ­που­με ται­νί­ες φτι­αγ­μέ­νες α­πό Χρι­στια­νούς. Πό­σο μάλ­λον ό­ταν ο σκη­νο­θέ­της και σε­να­ρι­ο­γρά­φος εί­ναι ι­ε­ρέ­ας μιας Χρι­στι­α­νι­κής ο­μο­λο­γί­ας.
 Ας α­φή­σου­με προς το πα­ρόν τα…αν­τι­αι­ρε­τι­κά μας κι ας χαι­ρε­τί­σου­με την δη­μι­ουρ­γι­κή έμ­πνευ­ση των (κα­τά τον Ά­γιο Νε­κτά­ριο) πλη­γω­μέ­νων Χρι­στια­νών. 


Ο Alex Kendrick, με­θο­δι­στής ι­ε­ρέ­ας στο Albany της Georgia, βλέ­πον­τας πό­σο με­γά­λη ε­πιρ­ρο­ή έ­χει ο κι­νη­μα­το­γρά­φος στον κό­σμο, α­πο­φά­σι­σε να ι­δρύ­σει κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή ε­ται­ρεί­α. Γρά­φει, σκη­νο­θε­τεί, μον­τά­ρει και πρωταγωνιστεί στις ται­νί­ες του, 4 μέ­χρι στιγ­μής!

Στο Courageous που έ­γρα­ψε μα­ζί με τον α­δελ­φό του και σκη­νο­θέ­τη­σε το 2011, ο Kendrick έ­χει ως κεν­τρι­κό θε­μα­τι­κό ά­ξο­να τις σχέ­σεις πα­τέ­ρα και γι­ών. Σε μια Α­με­ρι­κή που σπα­ράσ­σε­ται α­πό την δι­ά­λυ­ση της οι­κο­γέ­νειας και την πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα των α­νη­λί­κων, προ­τάσ­σε­ται η ε­πι­τα­κτι­κή α­νάγ­κη να ξυ­πνή­σουν οι πα­τε­ρά­δες α­πό τον λή­θαρ­γο της μι­κρο­α­στι­κής τους ρου­τί­νας κι α­πό την πλά­νη τού «φέρ­νω λε­φτά στο σπί­τι κι αυ­τό αρ­κεί» και να δουν τις ευ­θύ­νες τους πριν εί­ναι αρ­γά. Η ται­νί­α δεν ε­ξι­δα­νι­κεύ­ει. Κα­λεί ό­μως τους Χρι­στια­νούς να α­να­λά­βουν τις ευ­θύ­νες τους και να πρά­ξουν, α­νε­ξέρ­τη­τα α­πό την κα­θί­ζη­ση της κοι­νω­νί­ας. To  σενάριο βρίθει από α­να­φο­ρές στο Ευ­αγ­γέ­λιο και τον Χρι­στό. 



Η ται­νί­α α­πο­τέ­λε­σε με­γά­λη ει­σπρα­κτι­κή ε­πι­τυ­χί­α: Κό­στι­σε 2.000.000 $ και α­πο­κό­μι­σε 34.500.000 $! Πα­ρά την άρ­τια πα­ρα­γω­γή, το κό­στος κρα­τή­θη­κε χα­μη­λά, α­φού ό­πως βλέ­που­με και στους τί­τλους του τέ­λους, συμ­με­τεί­χαν ε­θε­λον­τι­κά τα κα­τη­χη­τι­κά σχο­λεί­α και πλή­θος πι­στων της «εκ­κλη­σί­ας» των με­θο­δι­στών!

Α­λή­θεια, στην Ορ­θό­δο­ξη Ελ­λά­δα, πό­σες Χρι­στι­α­νι­κές ται­νί­ες γυ­ρί­στη­καν;


ΥΠΟΘΕΣΗ: Με­τά α­πό μια τρα­γω­δί­α που συμ­βαί­νει σε έ­ναν α­πό αυ­τούς, τέσ­σε­ρις α­στυ­νο­μι­κοί α­γω­νί­ζον­ται με πί­στη να α­να­λά­βουν τους ρό­λους τους ως συ­ζύ­γοι και πα­τέ­ρες· μα­ζί παίρ­νουν μια α­πό­φα­ση που θα αλ­λά­ξει ό­λη τη ζω­ή τους. 
Δρά­ση, χι­ού­μορ, δρά­μα, ευ­αγ­γε­λι­κό κή­ρυγ­μα κα­τα­κλύ­ζουν τις 2 ώ­ρες που κρα­τά η ται­νί­α. Την συ­νι­στού­με.


Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Pyotr Mamonov

Λόγοι του πρωταγωνιστή της γνωστής σε όλους μας ταινίας Ostrov, Piotr Mamonov. Διαβάστε:




   


- “Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα! Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι μυθικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)

Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζω συγχυσμένος δεξιά και αριστερά.

Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις να πλύνεις τα πιάτα χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι.


Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο”. Κάνε υπομονή δύο λεπτά να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με το ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη…», «ο άντρας πρέπει…» κ.τ.λ.


Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υποφέρεις. Να, βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.).Εμείς γρήγορα θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Κι αν έχει πάθει ανακοπή καρδιάς; Τι κι αν είναι μεθυσμένος. Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι. Εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πρέπει να ζούμε όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.

Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό τα απορρίπτουμε.

Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον”. Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.



 

Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ'Εμένα το κάνεις”.

Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς στο προσκέφαλο της μάνας του, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες. Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία. Ένας κρετίνος πετάει μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της. Δε δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής. Αβάπτιστος. Σκέφτηκε όμως χριστιανικά.

Γιατί τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια; Χωρίς μια χριστιανική πράξη. Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα. Βλέπεις ένα φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”. – “Δώσε του 50 καπίκια. Δε θα φτωχύνεις”. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση….


Δε διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα. Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος. Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να μισείς την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά θα γευτείς το άρωμα της νίκης.Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω.Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι την Μόσχα. Δύο ώρες χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δύο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο; Βγαίνω από το λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε...




  ...
Επειδή ξεχνάμε ότι η αμαρτία είναι έλλειψη φωτός.  Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή...Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο…Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή, όταν βγαίνει στο φως, λειώνει.



...Διαβάζω: «Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι οι σκέψεις μας πετάνε, πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού».

  ...Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι πίστευε ότι σ’ αυτό, απευθύνονται όλα αυτά. Έτσι είμαστε και εμείς σαν τον όνο που έφερε το Χριστό. Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε… Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμμόνωφ δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω με τι να περηφανευτώ; Σ’ όσους ο Θεός δίνει, τους το ζητάει. Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα…
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ www.proskynitis.blogspot.com

Larisa Maljucov-www.novayagazeta.ru